به نقل از «ایسنا»

بخور سنتی جوش شیرین برای درمان کرونا پایه علمی ندارد

تاریخ انتشار: ۳۱ مرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۷۸۳۱۵

ایسنا/قزوین یک متخصص طب سنتی گفت: در بخور سنتی جوش‌شیرین، بخارآب و گاز دی‌اکسیدکربن حاصل از تجزیه جوش‌شیرین وارد دستگاه تنفسی می‌شود به همین دلیل بخور سنتی جوش‌شیرین نه‌تنها هیچ‌گونه اثری در درمان کرونا ندارد بلکه به‌دلیل ایجاد گاز دی‌اکسیدکربن تنفس آن می‌تواند برای برخی افراد خطرآفرین باشد. متأسفانه آنچه از سال گذشته در سطح جامعه در رابطه با بخور سنتی جوش‌شیرین مطرح‌شده است پایه علمی ندارد و در مباحث طب سنتی نیز چنین چیزی وجود ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دکتر مرضیه بیگم سیاهپوش، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: مقاله «تردید در اثربخشی جوش‌شیرین در کنترل علائم تنفسی بیماران مبتلا به کووید ۱۹» در مجله تاریخ پزشکی به چاپ رسیده است که مجله معتبری است. ماه‌ها برای این پژوهش تلاش شده و طی آن مصاحبه با اساتید شیمی و فیزیک انجام شده است.

وی ادامه داد: در رابطه با داروهایی که برای کنترل بیماری‌های ویروسی استفاده می‌شود ۲ نکته وجود دارد نخست آنکه دارو قادر به از بین بردن ویروس باشد و دوم اینکه علائم را کنترل کند، فراموش نکنیم که این موارد با هم تفاوت دارند.

این متخصص طب سنتی خاطرنشان کرد: برخی داروهای ضدویروسی برای تبخال وجود دارد که قادر به از بین بردن ویروس هستند اما برای بسیاری از بیماری‌های ویروسی این‌گونه نیست، ممکن است برای یک بیماری ویروسی واکسن ساخته شده باشد اما اگر کسی مبتلا شود درمان ضدویروسی وجود ندارد و مجبوریم درمان علامتی داشته باشیم، برای مثال سرخک، سرخجه و فلج اطفال واکسن دارند ولی اگر کسی مبتلا شود فقط درمان آن‌ها علامتی است.

وی تصریح کرد: برای درمان کرونا که از خانواده کرونا ویروس است تاکنون درمان خاصی پیدا نشده است و برای مبتلایان درمان علامتی انجام می‌شود، خیلی از داروها پیشنهاد شده‌اند اما خیلی زیاد نمی‌توان به آن اعتماد کرد که ویروس را از بین ببرند.

سیاهپوش اشاره کرد: بسیاری از بیماری‌های ویروسی درمان خاص ندارند؛ در فضای مجازی در خصوص اثرات گیاهان دارویی و بخور جوش‌شیرین اطلاعاتی دست به دست می‌شود که باید ببینیم به چه شکل اثر می‌کنند، آیا ویروس را از بین می‌برد یا علائم را کم می‌کند؛ اگر ویروس را از بین ببرد می‌توانیم بگوییم درمان انجام شده است اما اگر قرار باشد فقط علائم را کم کند هر چیزی که علائم را بکاهد قابل‌استفاده است.

وی بیان کرد: در دوران ابتلا به کرونا مایعات بدن باید جبران شود، این مایعات با خوردن آبمیوه‌های طبیعی و دمنوش جبران می‌شود، متأسفانه آنچه که از سال گذشته در سطح جامعه در رابطه با بخور سنتی جوش‌شیرین مطرح‌شده است پایه علمی ندارد و در مباحث طب سنتی نیز چنین چیزی وجود ندارد.

این متخصص طب سنتی تصریح کرد: بسیاری از افراد حتی پزشکان به‌راحتی از کنار واژه‌ها عبور می‌کنند که واژه «بخور» یکی از همان واژه‌هاست و عبور کردن از کنار آن منجر به خطایی بزرگ خواهد شد.

وی خاطرنشان کرد: وقتی از بخور سخن می‌گوییم ظرف آب داغی که بخار از آن بلند می‌شود و پتویی روی سر انداخته و آن را تنفس می‌کنیم تداعی می‌شود، از طرفی ممکن است به آب داغ نعنا یا اکالیپتوس نیز اضافه کرده باشیم که در طب سنتی به آن انکباب می‌گویند.

جوش شیرین بخار نمی‌شود

سیاهپوش گفت: نکته بسیار مهم این است آب هنگام جوش بخار می‌شود حال این سوال مطرح می‌شود که وقتی اکالیپتوس، نعنا و بابونه اضافه کنیم چه چیز بخار می‌شود؟ اگر به نعنا نمک اضافه کنیم چه چیز بخار می‌شود؟ اگر به آب، جوش‌شیرین اضافه و گرما دهیم آیا جوش‌شیرین هم بخار می‌شود یا مانند نمک ته‌نشین می‌شود؟

وی تشریح کرد: وقتی چیزی را به آب اضافه می‌کنیم آیا قابلیت بخار شدن در دمای ۱۰۰ درجه را دارد؟ تحقیقات ثابت کرده است نعنا و اکالیپتوس این قابلیت را دارند یعنی وقتی در آب جوش ریخته می‌شوند مواد مؤثره همراه با آب بخار می‌شود اما بسیاری از مواد دیگر مانند نمک این‌گونه نیست و بعد از بخار شدن نمک ته‌نشین می‌شود و قابلیت بخار شدن ندارند؛ وقتی جوش‌شیرین را در هر درجه‌ای به آب اضافه کنیم بازهم بخار نخواهد شد.

این متخصص طب سنتی بیان کرد: جوش‌شیرین را وقتی در آب می‌ریزیم و حرارت می‌دهیم بلافاصله تجزیه می‌شود؛ جوش‌شیرین بیکربنات سدیم است هنگام تجزیه به کربنات سدیم، گاز دی‌اکسید کربن و آب تجزیه می‌شود؛ کربنات سدیم مانند نمک ته‌نشین می‌شود و آنچه که از بخار خارج می‌شود و حالت گاز پیدا می‌کند گاز دی‌اکسیدکربن و بخارآب است.

وی گفت: وقتی‌که ما جوش‌شیرین را در آب داغ می‌ریزیم و حرارت می‌دهیم آنچه تنفس می‌کنیم یک قسمت بخارآب و بخش دیگر گاز دی‌اکسیدکربن است و یکی از دلایلی که بسیاری از افراد پس از استفاده از بخور جوش‌شیرین احساس خفگی پیدا می‌کنند به خاطر استنشاق گاز دی‌اکسید کربن است که استنشاق آن در برخی از افراد می‌تواند خطرناک هم باشد.

سیاهپوش تشریح کرد: به مطالعاتی استناد می‌شود که در آمریکا به چند نفر جوش‌شیرین دادند و بهبود پیدا کردند، جوش‌شیرین در گذشته‌ها برای بیماری‌های گوارشی به‌صورت خوراکی استفاده می‌شد. اما روش استفاده استنشاقی به‌صورت بخور نیست و نباید به‌راحتی از کنار واژه‌ها عبور کنیم؛ بخور یا انکباب یک روش اشتنشاقی است ولی بحث دارویی جوش‌شیرین که در مقالات خارجی مطرح است بحث بخور نیست ممکن است در ترجمه بخور عنوان شود اما منظور استفاده از جوش شیرین به شکل داروی ریزذره است که در این صورت به دستگاه «نبولایزر» نیازمند است. ممکن است گاهی در فروشگاه‌ها دستگاه بخور بخواهید که نبولایزر بدهند. بخور یک کتری آب داغ است ولی مکانیزم نبولایزر به این صورت است که یک دارو در آن بریزیم و دستگاه آن را بسیار ریز و نرم کند و به مولکول آب یا هوای ریز بچسباند تا وقتی‌که نفس می‌کشیم مولکول پایه و دارویی را با هم‌ تنفس کنیم.

وی توضیح داد: عملاً در مطالعات نشان داده شده استنشاق جوش‌شیرین باعث بهبودی وضعیت ریه شده است که در واقع ریزذره یا نبولایزر شده جوش‌شیرین است در این روش جوش‌شیرین به یک مولکول پایه وصل شده است و آن مولکول پایه مانند اسپری برای تنفس فرد استفاده می‌شود. در اینجا سایز و سرعتی که ذره با آن وارد سیستم تنفسی می‌شود بسیار مهم است. وقتی فرم ریزذره دارویی را استفاده می‌کنیم بسته به سایز آن وارد دستگاه تنفس تحتانی می‌شود درحالی‌که بخار این‌گونه نیست و به عمق ریه وارد نمی‌شود و باعث رطوبت‌بخشی دستگاه تنفسی فوقانی می‌شود تا درد و خشکی در ناحیه کاسته شود که تنها تسکین‌دهنده است اما درمان‌کننده نیست.

این متخصص طب سنتی یادآور شد: در بخور سنتی جوش‌شیرین بخارآب، دی‌اکسیدکربن حاصل از تجزیه جوش‌شیرین وارد دستگاه تنفسی می‌شود به همین دلیل بخور سنتی جوش‌شیرین نه‌تنها هیچ‌گونه اثری در درمان ندارد بلکه به‌دلیل ایجاد گاز دی‌اکسیدکربن تنفس آن می‌تواند برای برخی افراد خطرآفرین باشد.

سیاهپوش مطرح کرد: می‌بینیم بسیاری از دانشگاهیان که تحصیلات مرتبط با علم طب دارند تفاوت این ۲ را نمی‌بینند و متأسفانه این اشتباه را در مقالات مطرح‌شده در کنگره‌ها هم می‌بینیم.

انتهای پیام

منبع: ایسنا

کلیدواژه: استانی اجتماعی قزوين خیز پنجم کرونا جوش شیرین مقالات علمی متخصص طب سنتی گاز دی اکسیدکربن دستگاه تنفس بخار می شود

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۷۸۳۱۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خودروهای عضلانی جذابی که ناشناخته ماندند، از فورد فالکون کبرا تا کرایسلر والیانت (+عکس)

هرچند در آمریکا قبل از سال ۱۹۶۴ هم خودروهای اسپرت V8 وجود داشتند اما زمانی که پونتیاک پکیج محبوب GTO را برای مدل لمانز خود ارائه کرد، عصر جدیدی از پرفورمنس هیجان‌انگیز آغاز شد.

هرچند دوران طلایی ماسل کارها خیلی طول نکشید اما در همین مدت کوتاه حدود یک دهه‌ای، سه خودروساز بزرگ دیترویت و حتی AMC ماسل کارهای قدرتمند زیادی را معرفی کردند.

به گزارش پدال، فرمول ترکیب یک پیشرانهٔ قدرتمند با شاسی یک خودروی سواری معمولی آن‌قدر موفق عمل کرد که به خارج از آمریکا هم صادر شد. این باعث شد شعب خارجی خودروسازان آمریکایی ماسل کارهای اختصاصی خود را بر اساس مدل‌های محبوب همان کشور تولید کنند.

بومونت SD 396 سال ۱۹۶۸

به‌منظور رونق بخشیدن به خودروسازی در کانادا، در اوایل دههٔ ۶۰ فروش بسیاری از خودروهای ساخت آمریکا در این کشور ممنوع شد. به همین دلیل، جنرال موتورز برندی بنام آکادیان را معرفی کرد که به تولید خودروهایی بر اساس شورلت نوا در کانادا می‌پرداخت.

سپس در سال ۱۹۶۶، بومونت که یکی از محصولات آکادیان بود، به یک برند مستقل تبدیل شد و شروع به عرضهٔ خودروهایی بر اساس شورلت شول کرد. دو سال بعد، این برند کوپهٔ جدیدی را معرفی کرد که در ظاهر بسیار شبیه نسل دوم شورلت شول بود اما از چند ویژگی ظاهری اختصاصی و داشبوردی که از پونتیاک GTO گرفته شده بود بهره می‌برد.

قوی‌ترین نسخهٔ این خودرو SD 396 نام داشت که از همان قوای محرکهٔ شول SS 396 آمریکایی استفاده می‌کرد و در نسخه‌های کوپه و کانورتیبل تولید می‌شد. زیر کاپوت این خودرو پیشرانهٔ ۶.۵ لیتری بلوک بزرگ V8 قرار داشت که در نسخهٔ استاندارد ۳۲۵ اسب بخار و در نسخهٔ سفارشی ۳۵۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. بومونت SD 396 فقط در سال ۱۹۶۸ و تنها در ۴۱ دستگاه ساخته شد.

فورد فالکون GT-HO Phase III سال ۱۹۷۱

در طول دهه‌های ۶۰ و ۷۰، تب ماسل کارها به استرالیا هم رسید و شعب محلی فورد، جنرال موتورز و کرایسلر را به ساخت نسخه‌های پرفورمنس بالا بر پایهٔ مدل‌های داخلی خود ترغیب کرد. یکی از بهترین ماسل کارهای استرالیایی تاریخ، GT-HO Phase III بود که یک نسخهٔ هومولوگیشن بر اساس فورد فالکون GT محسوب می‌شد.

هرچند آمریکایی‌ها این خودرو را به خاطر داشتن چهار در یک ماسل کار واقعی نمی‌دانستند اما برای استرالیایی‌ها، فالکون GT-HO Phase III یک عضلانی افسانه‌ای بود. این نسخه نسبت به فالکون GT استاندارد ارتقاءهای پرفورمنسی مثل ترمزهای بزرگ‌تر، سیستم تعلیق تقویت‌شده و باک سوخت بزرگ‌تر را تجربه کرد.

بااین‌حال، مهم‌ترین ارتقاء این ماشین تجهیز به نسخهٔ اختصاصی موتور ۵.۷ لیتری V8 کلیولند بود که ۳۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد. GT-HO Phase III که در آن زمان سریع‌ترین سدان جهان لقب گرفت، می‌توانست ظرف ۶.۴ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۴ ثانیه کند. این سدان افسانه‌ای فقط در سال ۱۹۷۱ و در ۳۰۰ دستگاه ساخته شد.

فورد موستانگ شلبی اروپا سال ۱۹۷۱

برای دهه‌ها، فورد موستانگ فقط در آمریکای شمالی عرضه می‌شد و از نسل ششم بود که این خودرو سرانجام به مدلی جهانی تبدیل شد. بااین‌حال، در سال ۱۹۷۱ به درخواست یک فروشندهٔ خودروی بلژیکی، ۹ دستگاه از نسل اول موستانگ به‌طور خاص برای بازار اروپا ساخته شد.

این خودروها که موستانگ شلبی اروپا نام داشتند، بر اساس موستانگ مک‌وان ۱۹۷۱ در دو مدل GT350 و GT500 با پیشرانه‌های ۵.۸ لیتری و ۷ لیتری ساخته شدند و به ترتیب ۳۶۰ و ۴۰۰ اسب بخار قدرت داشتند. از این ۹ دستگاه، فقط دو نمونه کانورتیبل بودند. موستانگ شلبی اروپا به نوارهای رنگی خاص روی بدنه، اسپویلرهای جلو و عقب و سیستم تعلیق قابل تنظیم در جلو مجهز بود.

کرایسلر والیانت چارجر R/T سال ۱۹۷۲

کرایسلر والیانت نسخهٔ ری‌بج شدهٔ پلیموث والیانت بود که در استرالیا تولید می‌شد. درحالی‌که پلیموث در آمریکا نسخهٔ پرفورمنس این خودرو را با نام والیانت داستر ارائه می‌کرد، همتای استرالیایی آن نسخهٔ چارجر R/T را داشت که در سال ۱۹۷۲ با اضافه شدن پکیج E49 به‌طور دیوانه‌واری قدرتمند شد.

بااین‌حال، زیر کاپوت والیانت چارجر R/T خبری از پیشرانه‌های V8 همی نبود و از یک پیشرانهٔ شش سیلندر خطی استفاده می‌کرد. البته این نسخه‌ای پرفورمنس بالا با ۴.۳ لیتر حجم بود که ۳۰۲ اسب بخار قدرت داشت. به لطف این نیرو، چارجر کوچک استرالیایی می‌توانست ظرف ۶.۱ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت برسد و ۴۰۰ متر را در ۱۴.۱ ثانیه طی کند. پکیج E49 غیر از پیشرانهٔ قدرتمند، باک سوخت بزرگ‌تر، رینگ‌های آلیاژی و ترمزهای دیسکی جلوی قوی‌تر را هم به چارجر R/T اضافه کرده بود.

شورلت فیرنزا Can AM سال ۱۹۷۳

واکسهال فیرنزا یک کوپهٔ کوچک دودر بود که در نیمهٔ اول دههٔ ۷۰ در بریتانیا عرضه می‌شد و در آفریقای جنوبی هم با نام شورلت فیرنزا به فروش می‌رسید. این خودرو که از پیشرانه‌های چهار سیلندر جنرال موتورز اروپا استفاده می‌کرد، هیچ شباهتی به ماسل کارهای آمریکایی نداشت. بااین‌حال، نسخهٔ تولید محدودی بنام Can AM که در سال ۱۹۷۳ در آفریقای جنوبی عرضه شد همه‌چیز را تغییر داد.

این نسخه که با رنگ سفید، کاپوت مشکی و اسپویلر آلومینیومی اختصاصی ساخته شد، از پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری V8 بلوک کوچک کامارو Z28 استفاده می‌کرد. این موتور با ۲۹۰ اسب بخار قدرت، فیرنزا Can AM کوچک و سبک‌وزن را ظرف ۵.۴ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رساند.

فورد فالکون کبرا سال ۱۹۷۸

در سال ۱۹۷۸، دوران طلایی ماسل کارها در ایالات‌متحده پایان یافته بود و هرچند تعدادی از خودروسازان هنوز ماسل کارهایی را با قدرت‌هایی بسیار کمتر از گذشته تولید می‌کردند اما فورد در بین آن‌ها نبود زیرا موستانگ که چند سال قبل جزء قوی‌ترین عضلانی‌های بازار بود، حالا به یک کوپهٔ کوچک بر اساس فورد پینتو تبدیل شده و با پیشرانه‌های بسیار ضعیفی عرضه می‌شد.

نسخهٔ موستانگ کبرا نیز در آن سال‌ها هرچند در ظاهر قدرتمند به نظر می‌رسید اما از لحاظ قدرت تفاوتی با نسخه‌های معمولی نداشت و با تنها ۱۴۰ اسب بخار قدرت عرضه می‌شد. بااین‌حال، شعبهٔ استرالیایی فورد کار به‌مراتب بهتری انجام داد و برای ادای احترام به موستانگ‌های شلبی، در سال ۱۹۷۸ فالکون کبرا را معرفی کرد.

این نسخه از چند ارتقاء بیرونی مثل کاپوت برآمده بهره می‌برد و با رنگ سفید و نوارهای آبی عرضه می‌شد. از فالکون کبرا تنها ۲۰۰ دستگاه ساخته شد که ۲۰۰ نمونهٔ اول به پیشرانهٔ ۵.۸ لیتری V8 با ۲۱۷ اسب بخار قدرت و ۲۰۰ نمونهٔ دوم به پیشرانهٔ ۴.۹ لیتری با ۲۰۲ اسب بخار قدرت مجهز بودند. بنابراین، فالکون کبرا نه‌تنها ظاهری تهاجمی داشت بلکه بسیار قوی‌تر و سریع‌تر از موستانگ کبرای ۱۴۰ اسب بخاری بود.

کانال عصر ایران در تلگرام